W&G 02-2012 Een website met de naam ‘klinktprima.nl’ voor doven, lijkt gek. Maar Claire Meijer Harrison, die de site ontwierp, denkt verder.
Werkgevers kunnen op deze site tot de ontdekking komen dat een dove werknemer een goed idee is. Het klinkt prima!
Het is lastig om als dove werkzoekende aan de slag te komen. Velen kunnen daar over meepraten. Er zijn geen exacte cijfers beschikbaar, maar naar schatting is 50 % van de dove beroepsbevolking werkloos. Pijnlijk voor de betrokkenen maar ook pijnlijk voor de maatschappij, want er is een enorm potentieel aan goed opgeleide talentvolle doven. Claire Meijer Harrison is zo’n talentvolle jonge dove vrouw, goed opgeleid, ambitieus, met al een paar jaar werkervaring en toch zit ze nu thuis. Weliswaar zijn haar dagen goed gevuld als moeder van een 1 ½ jarig zoontje, maar het liefst had ze een (parttime) baan als laborante. Claire is niet het type om het na een paar frustrerende sollicitatie- ervaringen op te geven. Ze doet vrijwilligerswerk en heeft een goede manier om niet alleen zichzelf maar ook andere doven en slechthorenden aan werk te helpen. Met haar partner bouwde ze een website met de klinkende naam: www.klinktprima.nl
Onwetende werkgevers Op die website moet alle informatie samenkomen voor mensen met een auditieve beperking op de arbeidsmarkt. Je vindt er informatie over projecten om doven aan werk te helpen, veel ervaringen van lotgenoten en het is zeker ook de bedoeling dat werkgevers er hun licht opsteken. Want volgens Claire hebben werkgevers geen idee van hulpmiddelen voor doven. “Ze willen vaak niet eens de tijd nemen om een onderzoekje te doen naar simpele hulpmiddelen. Ze denken alleen in problemen. Zelf solliciteerde ik onlangs bij een bedrijf in Eindhoven voor de functie van bloedafnamemedewerker. Ik kreeg een uitnodiging voor sollicitatiegesprek en daarbij het verzoek om mijn telefoonnummer te geven. Ik legde uit dat ik doof ben en alleen per mail of sms te bereiken. Dat ik doof was, had ik overigens ook al in mijn sollicitatiebrief genoemd. De volgend dag annuleerde het bedrijf het al geplande sollicitatiegesprek. Ze wilden mij niet in dienst nemen vanwege het vele (telefonisch) contact met klanten voor bloedafname. Ik vind het echt onbeschoft om op die manier afgewimpeld te worden. Je krijgt bij een afwijzing wel vaker te horen dat er veel moet worden getelefoneerd. Er wordt niet verder gedacht. Ze vragen: ‘Wat gebeurt er als je dat piepje in de machine niet hoort?’, maar ze zijn niet nieuwsgierig naar concrete oplossingen voor dat soort zaken. Werkgevers vergeten dat je daar je hele leven al ervaring mee hebt. Hoe denken ze dat je ’s ochtends wakker wordt?”
Negatief advies Claire wist op de Ammanschool in Amsterdam al wat ze wilde worden. Analiste of laborante op het laboratorium. Ze kreeg een 
negatief advies op het VSO in Schagen (SH-school), maar ging toch de laboratoriumopleiding doen. “Het kostte mij veel moeite om de docenten te overtuigen dat ik deze opleiding wel kon afronden en ook op een laboratorium kon werken. In 2003 behaalde ik mijn diploma MLO. Tijdens mijn stage bij het Jan van Breemen Instituut, een reumacentrum, kreeg ik het gevoel dat het laboratorium voor mij echt een goede werkplek is. Ik voelde me er thuis. Mijn collega’s en ik leerden goed samen te werken. Het lukte steeds beter om als dove op het klinisch chemisch laboratorium te werken en te communiceren. Ook leerde ik er hoe ik met de patiënten moest omgaan tijdens bloedafname. Mijn collega’s accepteerden mij als dove vrouw en we hadden leuk contact zowel op het werkvloer als privé.” Haar eerste baan bij een artsenlaboratorium kreeg ze probleemloos. Ook na haar verhuizing naar Venlo slaagde ze erin om een baan te vinden. Dat bedrijf liep echter niet zo goed en haar jaarcontract werd niet verlengd. Frustrerende sollicitatiervaringen volgden. Maar Claire kreeg steun van een jobcoach en vond weer een baan bij een allergiecentrum in Weert. Helaas verhuisde deze werkgever naar Zuid Limburg en Claire verhuisde naar Helmond Brandevoort vanwege de baan van haar man. Zo kwam ze weer zonder werk. Maar in periodes van werkloosheid blijft Claire steeds actief met vrijwilligerswerk. “Ik wil ervaring opdoen in mijn vak, ook al word ik er niet voor betaald.” Daarnaast deelt ze haar ervaringen met lotgenoten op haar website. Stilzitten is niets voor haar en dat zie je op haar cv.
CI Claire heeft een drukke tijd achter de rug met een verhuizing, een baby en een CI-operatie. Misschien heeft een CI wat invloed op haar kansen op de arbeidsmarkt. “Een werkgever vindt het altijd erg belangrijk dat je waarschuwingsgeluiden kan waarnemen.” Maar zelf heeft ze haar verwachtingen niet te hoog gespannen. “Ik verwacht niet dat ik spraak zal kunnen verstaan zonder liplezen, dus kan ik niet telefoneren. Er zijn wel CI-dragers die het lukt om te telefoneren, maar daar reken ik niet op.” Nu er weer wat rust komt in haar leven, hoopt ze op een parttime baan in de buurt, zodat ze het kan combineren met de zorg voor haar kind. Op haar website wil ze nu ook graag haar werk- en sollicitatie- ervaringen delen met andere ci- dragers. Van al die ervaringsverhalen op de website kan je veel leren. Bepaalde thema’s komen vaak terug in de verhalen. Er zijn veel klachten over de beperkte inzet jobcoaches, maar Claire heeft zelf wel een positieve ervaring. In haar laatste baan lukte het de coach om haar werkgever te overtuigen haar contract te verlengen. Communicatie in de pauze is ook een terugkerend thema. Misverstanden ontstaan omdat het niet lukt om gezellig te kletsen met collega’s en daardoor bij hen het beeld ontstaat dat de dove werknemer stil en afstandelijk is. Claire onderkent dat er vaak twee kanten aan een verhaal zitten. “Sommige doven overdrijven en trekken te snel conclusies. Je moet als dove stevig in je schoenen staan, om herhaling vragen als je iets niet begrijpt en bij een misverstand voor jezelf opkomen en de chef erbij betrekken om iets recht te zetten.”
Arbeidsprojecten voor doven en slechthorenden (zie ook: www.klinktprima.nl)
Door: Agnes van Brussel
