W&G 02-2011
De ontelbare golven van de Atlantische oceaan scheidden hen, maar toch houdt hun relatie stand.
De Nederlandse Yassine Ellen Nauta (31) en de Chileense Nicolás Lizama Toro (26), beiden doof geboren, hebben al vierenhalf jaar een liefdesrelatie. Samen heel veel tijd doorbrengen zat en zit er voor deze twee geliefden niet in. Ze zien elkaar twee en soms drie keer per jaar een paar weken. Nicolás is dit voorjaar tweeënhalve maand in Nederland. Petra Essink ontmoette de geliefden en vroeg hen hoe ze elkaar leerden kennen en hoe het is om ‘een relatie op afstand’ te hebben.
Een knappe donker ogende man met ‘pret in zijn ogen’ en een mooie vrouw met een heldere uitstraling zitten tegenover mij op een bankje in café Starbucks op het centraal station in Utrecht. Aan de steelse blikken die ze elkaar toewerpen en aan de korte aanrakingen is duidelijk te zien dat deze man en vrouw elkaar op z’n minst heel erg aardig vinden. Yassine en Nicolás communiceren samen vooral in Chileense Gebarentaal en in het Spaans. En omdat ik beide talen niet machtig ben tolkt Yassine het grootste deel van de vragen en antwoorden voor haar Nicolás.
Hoe het begon
Maart 2005. Yassine reisde van Washington, waar ze Communication studies en Spaans aan Gallaudet Universtity studeerde, naar Buenos Aires in Argentinië voor een vakantie met Zweedse vrienden en vanwege de World Federation of the Deaf (WFD). Voordat ze vertrok had een Chileense studiegenoot, Fernando, haar verteld dat een van zijn vrienden uit Santiago ook op de WFD aanwezig zou zijn. Hij heette Nicolás, het zou leuk zijn hem te ontmoeten. Op de eerste dag was er een open vergadering van het WFD bestuur. Geïnteresseerden mochten komen kijken. Yassine vertelt: ‘Bij de trap, druk gebarend met mijn Zweedse vrienden, zag ik opeens een leuke jongen met donker haar en twinkelende ogen staan. Hij had een Chileens voetbal T-shirt aan. Ik maakte spontaan een opmerking over dat shirt en vroeg of hij een Chileen was. Hij bevestigde dat. Ik gebaarde in International Sign, met Spaans mondbeeld. Dat ik Spaans studeerde kwam dus goed van pas!’ Ik vroeg meteen of hij Fernando, mijn Chileense studiegenoot, kende. Ja, dat was zijn vriend! Na dit korte gesprekje zagen we elkaar weer bij de vergadering. We gingen naast elkaar zitten en praatten wat. Op de tweede dag ontmoetten we elkaar weer. We wisselden e-mailadressen uit, waar we verder niks mee deden.
Juli 2005
Yassine loopt stage in Argentinië. Na haar stage gaat ze op rondreis (Argentinie, Chili, Brazilie) met een Nederlandse vriend, Rico. Weer komt ze in Santiago terecht, voor twee dagen. Weer ontmoet ze Nicolás. Yassine: ’Ik vond hem heel aardig en weer vielen zijn mooie ogen me op. En ik vond het heel leuk dat ik zo gemakkelijk over van alles en nog wat met Nicolás kon communiceren. ‘Op de avond dat we terug zouden vliegen besefte ik pas dat ik Nicolás toch al die tijd wel heel erg leuk vond. Ik wilde hem graag weer zien. Maar hoe? Toen Rico en ik op het vliegveld van Santiago aankwamen, besloten we om te proberen uitstel te vragen. Dat lukte, want het vliegtuig bleek vol. Maar Rico en ik hadden geen huisadres van de Chileense vriend waar we logeerden, dus renden we weg om een telefoonboek te vragen bij een kiosk. Daar werkte een vrouw die Argentijnse gebarentaal kende, wat perfect was voor mij. Toen we het adres eenmaal hadden, renden we terug naar de incheck balie. Toen bleken er toch nog twee plaatsen waren om naar Nederland te vliegen. Ik kon niet beslissen wat te doen. Stel dat Nicolás niets speciaals voor me voelde, stel dat… stel dat… Ik zei tegen Rico dat hij maar moest beslissen. Maar dat wilde hij niet en terwijl we daar nog aan het discussiëren waren, kwam er een medewerkster naar ons toe die vertelde dat de gate al gesloten was. Toen moesten we lachen, omdat het lot voor ons had beslist en we gingen dus terug naar Fernando. Later op de avond zag ik Nicolás weer, en die was zó blij verrast om mij te zien! Onze handen raakten elkaar even aan en toen wist ik het zeker: hij vindt me ook leuk! Ik was even bang geweest dat zijn ‘warme’ manier van met mij omgaan gewoon bij zijn cultuur hoorde. Van binnen sprong ik een gat in de lucht. Yes! De volgende avond vertrokken Rico en ik alsnog. Ik voelde een gemis in mijn hart, ik wist nog steeds niet wat dat nou was. Nicolás en ik kenden elkaar nog maar zo kort. Heel bijzonder.’ Nicolás: ‘Ik vond haar vanaf het eerste moment leuk! Ze heeft een vrolijke energie, een mooie lach en is intelligent.’ Ze spraken af om contact te houden.
Yassine en Nicolàs begonnen te mailen in het Spaans en zagen elkaar regelmatig via de webcam. Yassine: ‘Wij wisten niet wanneer we elkaar zouden zien, en of het wel stand zou houden omdat we elkaar maar zeven hele dagen kenden’. Na een half jaar ‘langeafstandsrelatie’ besloten ze dat zo ver van elkaar vandaan wonen niet werkt. Allebei studeren ze nog en een mogelijkheid om dichter bij elkaar te gaan wonen zien ze niet. Ze besloten dat het het beste was om ‘realistisch’ te zijn en hun prille relatie te beëindigen.
December 2006
Yassine is in Denemarken vanwege een training. En vriend die ook deelnam aan de training vertelt haar over zijn verliefdheid op een andere man. Door die liefdesverhalen beseft Yassine dat ze Nicolàs nog niet vergeten is en graag wil weten hoe het met hem is. In een impulsieve daad mailt ze hem dat ze hem graag wil zien. Hij mist haar ook en wil haar ook heel graag zien. Yassine koopt een ticket naar Santiago en eenmaal aangekomen op het vliegveld daar omhelzen ze elkaar na anderhalf jaar. Ze beseffen dat er een grote aantrekkingskracht tussen hen is. In de tweede week besluiten ze met zijn tweeën naar het zuiden te reizen. De communicatie is geen probleem. Yassine leert de Chileense gebarentaal heel snel. Vanaf dat moment laten ze elkaar niet meer los. In het voorjaar van 2007 reist Yassine negen dagen naar Santiago in Chili voor de verloving van Nicolás’ broer. In mei van datzelfde jaar komt Nicolás naar Gallaudet om bij het afstuderen van Yassine te kunnen zijn. In de jaren die volgen zien ze elkaar zo’n twee a drie keer per jaar, afwisselend in Nederland en Chili.
Hartepijn
‘Natuurlijk is het moeilijk om een relatie te hebben met iemand die zover weg woont’, gebaart Nicolás. ‘Van ons tweeën heb ik het meest last van de periodes dat we elkaar niet zien. Yassine zegt altijd: “heb geduld, blijf positief, voor je het weet zien we elkaar weer”. Dat helpt wel een beetje, maar het blijft moeilijk.’ Yassine: ‘Het missen is moeilijk. Ik mis onze persoonlijke gesprekken, de kleine liefdevolle momenten en natuurlijk mis ik ook Nicolás’ aanraking’. Het helpt om onze afspraken al vroeg te plannen. Dus dat we bij een afscheid al weer toe kunnen leven naar onze volgende ontmoeting.’ ‘Het reizen naar elkaar is inderdaad heel duur, maar Nicolás kan meestal gratis op mijn miles (vliegspaarpunten bij United Airlines) naar Nederland komen. En Nicolás werkt extra om hier te kunnen komen. Ik moet mijn droom van een prachtig Amsterdams grachtenhuis maar uitstellen’, grapt Yassine.
Ouders en bestemming
Yassine: ‘Mijn ouders ondersteunen onze liefde. Mijn moeder was degene die zei dat ik toch eens terug naar Chili zou moeten gaan om te kijken of ik daadwerkelijk iets voor Nicolás voelde. Dan zou ik in de toekomst niet hoeven te denken: wat als ik … wat als het … Ik zou dan een duidelijk antwoord hebben: ik voel iets of ik voel niets. Nicolás: ‘Mijn ouders steunen mij ook. Ze zeiden: “si estés feliz, pues estamos feliz también”. Dat betekent: “als jij maar gelukkig bent, dan zijn wij dat ook.” ‘ Nicolás gelooft dat Yassine en hij voorbestemd zijn voor elkaar. ‘Het zou heel goed kunnen dat wij elkaar al kennen uit een vorig leven. Onze liefde is zo sterk’. Yassine: ‘Ik vind het ook heel speciaal en bijzonder was dat wij elkaar zo goed liggen en na die eerste anderhalf jaar alsnog met elkaar verder wilden.’
Hoe het verder gaat
Nicolás: ‘We hebben het veel over onze toekomst. Op dit moment studeer ik nog Psicopedagogía (orthopedagogiek) en heb ik een bijbaantje in een koffiebar. We kunnen nog geen plannen maken. Misschien zou het iets zijn om in Spanje te gaan wonen, vanwege de taal. Maar dan moet je eerst werk hebben. Yassine is op dit moment assistent gebarentaal onderzoek aan de RU in Nijmegen, maar die baan stopt binnenkort.’ Op de vraag hoe hun relatie er uit zou hebben gezien in een tijdperk zonder vliegtuigen en computers antwoordt Nicolàs: ‘Waarschijnlijk zouden we eerder zijn gaan samen wonen.’ Hij zucht: ‘Er is in deze tijd zoveel mogelijk op het gebied van reizen en communicatie en er zijn zoveel keuzes te maken. Ik hoorde laatst een verhaal, van een Belgische man en een Finse vrouw, allebei doof, die elkaar ontmoeten tijdens de Deaflympics in 1952. Het is liefde op het eerste gezicht. De man gaat terug naar België en een jaar lang schrijven ze brieven. Dat was een probleem, want hij schreef in het Frans en zij schreef in Fins, dus moest ze de brieven laten vertalen. Na een jaar besloot hij dat hij haar wilde zien, om te beslissen hoe verder te gaan en hij reisde naar Finland per trein. Dat nam veel tijd in beslag in die dagen, hij had twee weken vakantie en een week daarvan bracht hij door in de trein. Tijdens dat eerste bezoek al vroeg hij haar ten huwelijk. Een jaar later kwam ze naar België en na een maand zijn ze getrouwd. Ze woonden hun hele leven samen in Brussel tot ze stierf, een paar jaar geleden. Dat is nog eens lef hebben! Als ik eerlijk ben zou ik, wat de liefde betreft, liever in die tijd geleefd hebben…’
Yassine en Nicolàs vinden allebei dat ze het stichten van een gezin goed moeten voorbereiden: eerst werk vinden en goede plek om te wonen. Yassine: ‘Wij hebben nog geen behoefte aan kinderen. Ik ben bezorgd over de toekomst van de wereld. Er valt zoveel te verbeteren op allerlei gebieden. Daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen. En we vinden het ook belangrijk dat wij zelf ervaringen kunnen opdoen. Dat maakt ons tot wie wij zijn; twee persoonlijkheden in een relatie. Maar natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig hoe een kind van ons er uit zou zien…
Door: Petra Essink
Foto’s uit privé bezit Yassine en Nicolás
