W&G 01-2015 Dove sporters van verschillende takken van sport ontmoeten elkaar welgeteld één keer per jaar. Zaterdagavond 24 januari 2015 was het zover!
De Koninklijke Nederlandse Doven Sport Bond (afgekort: KNDSB) organiseerde een nieuwjaarsreceptie inclusief sportprijzenuitreiking! Bij SWDA in Amsterdam was er gelegenheid om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen en verder werden de sportman, sportvrouw, sporttalent, sportploeg en sportvereniging van 2014 gekozen door leden en aangesloten verenigingen van de KNDSB. Het hoofdbestuur bestaat uit zeven personen, waaronder ikzelf. We zijn in november vorig jaar gekozen door de leden. Sindsdien heeft het werk bijna een maand stil gelegen en nu moeten prioriteiten gesteld en er moet aangepakt worden. Een uitdaging, want we hebben te maken met partijen die het nooit eens zijn. Ook dat hoort bij bestuurswerk. Je moet er een olifantenhuid voor hebben, zeker in de kleine dovengemeenschap, waar de sociale controle groot is.
Maar de KNDSB stelt de belangen van dove sporters op de allereerste plaats. Zonder een organisatie als de KNDSB is er nauwelijks gelegenheid voor dove mensen om in competitief verband met elkaar te sporten, zowel nationaal als internationaal. Binnen de dovensport zijn doven gelijk, met gehoorverlies als gemeenschappelijke kenmerk. Zo heeft niemand voordeel ten opzichte van een ander. In een regulier voetbalteam is het bijvoorbeeld een nadeel dat je niet hoort als iemand achter je aan komt lopen. Ook het sociale aspect speelt een grote rol binnen de dovensport. De communicatie is 100% toegankelijk, vrijwel iedereen kan gebaren. Je kunt dus heerlijk honderduit kletsen, zowel één op één of in groepsverband, terwijl je in de reguliere sport vaak achter de feiten aanloopt en steeds moet vragen wat men zegt. Van liplezen word je heel erg snel moe. Ikzelf kan daar over meepraten. Ik doe al vanaf mijn 4e mee in reguliere sport, eerst met turnen en van mijn 11e tot de dag van vandaag met voetbal. Totaal al bijna 28 jaar en nee, ik heb er nog geen genoeg van. Ik ben een echte liefhebber en ik zie voetbal als een geweldige uitlaatklep. Allerlei dagelijkse beslommeringen even opzij zetten en me totaal focussen op het spelletje. Daar kan ik me bijna helemaal in verliezen. Na de training of de wedstrijd loop ik toch altijd tegen het sociale aspect aan. Ik kan namelijk nooit goed meedoen met de groep in de ‘derde helft’. Dat feit heb ik inmiddels al lang geaccepteerd en compenseer ik door ook te sporten bij de KNDSB en vanaf dit jaar ook bij Deutscher Gehörlosen Sportverband. Ik kan mij geen leven zonder dovensport voorstellen. Dat werd mij van kindsaf aan met de paplepel ingegoten door mijn ouders die zelf ook doof zijn. Beiden hebben vroeger meegedaan met Deaflympics, vader met het volleybalteam en moeder als zwemster. Ze namen mij mee naar veldvoetbalwedstrijden van GDVV Martinistad en de zaalvoetbalcompetitie in Arnhem. Iedere keer weer was het een groot feest om al die andere dove sporters uit verschillende hoeken van het land te zien en dat is nu nog steeds zo. Dit is waarom ik een fervente voorstander ben van een jaarlijks (of vaker!) georganiseerd sportevenement, zodat dove sporters uit verschillende sporttakken elkaar kunnen ontmoeten en bijkletsen. Het is iedere keer weer een groot feest! Frouke van Winsum
